Unity and Disunity in the Old Translations of the Holy Qur’an (Comparing Different Approaches in the Translation of Surah al-Hamd and the Opening Verses of Surah Al-Baqarah in Interpretations Sourabadi and Ruh-Al-Janan)

Document Type : Original Article

Authors

1 Professor of Persian language and literature, Kharazmi University, Karaj. Iran.

2 Ph.D. student of Persian language and literature, Ferdowsi University of Mashhad

10.22077/jcrl.2025.7447.1161

Abstract

ترجمه های کهن قرآن کریم به زبان فارسی؛ به ویژه در تفاسیر نخستین فارسی، از دیدگاه ادبی و تاریخی نمایانگر دوگانه‌ای از وحدت و گسست است؛ وحدت در حساسیت ویژه، دقت و وسواس در ترجمة کلمات و مفاهیم بنیادی و کلیدی، رعایت امانتداری در انتقال معانی خاص، انتخاب مناسب‌ترین واژه ها اعم از فعل، اسم، صفت و گسست در مصداق گذاری و تأویل و تفسیرهای مبتنی بر عقاید مذهبی و آراء فکری و عقیدتی-سیاسی فِرَق گوناگون مذاهب اسلامی در گام دوم ترجمه. در این جستار با روش تحلیلی توصیفی و از رهگذر واکاوی و مقایسه‌ ترجمه‌های سورۀ حمد و آیات صدر سورۀ بقره که آنها را به ترتیب می توان بیانیه( مانیفست) اسلام و بیانیه (مانیفست) ایمان نامید، در متن دو تفسیر و ترجمة کهن، «ابوالفتوح رازی» و«عتیق سورآبادی»، به نتایج جالب توجهی در آسیب شناسی و چراییِ پرداختن به مصادیق عبارات ترجمه شده دست یافتیم. در نهایت نتیجه گرفتیم که رویکرد وحدت در ترجمة قرآن کریم به مثابة پیش درآمدی برای وحدت اسلامی و پس از آن وحدت ادیان الهی است و گسست در ترجمه مقدمة اختلافات مذهبی و کلامی بین فرق اسلامی ست که از همان قرون اولیه در نخستین ترجمه ها از قرآن نمایان می شود.

Keywords

Main Subjects