چکیده هدف این مقاله، بررسی و تحلیل آیین «تالوگردانی» در فرهنگ مردم خراسان جنوبی است. اگر در خراسان جنوبی سالی بگذرد، باران نبارد و خشکسالی ادامه یابد، تعدادی از کودکان و نوجوانان جمع می‌شوند و آیین «تالو گردانی» را انجام می‌دهند تا غایت اضطرار و عجز مردم را به درگاه خداوند به نمایش بگذارند. آنچه از بررسی آیین‌های «تَالوگردانی» به دست می‌آید این است که تودۀ مردم در هنگامه‌های خشکسالی، خشکیدن نهرها و چشمه‌ها، عطش گوسفندان، نیاز دامداران، کشاورزان و کودکان به آب را دستمایۀ توسل به خداوند قرار می‌دهند و چوب عَلَم گونه‌ای به نام «تَالو» را به دست می‌گیرند تا با تشکیل جماعتی از نیازمندان، مراسم «تالوگردانی» را هم‌صدا با فریاد استغاثه و درماندگی مردم در میان کوچه‌ها و محلات برگزار کنند، باشد که دریای رحمت خداوند به تلاطم آید و چهرۀ غبارآلود «تالو»، طبیعت خشکیده و موجودات تشنه را سیراب کند. نگارنده روایت‌های مختلف «تالوگردانی» را از طریق پژوهش‌های میدانی فراهم کرده است و آن‌ها را با استفاده از شیوۀ توصیف و تحلیل محتوا در این نوشتار ارائه می‌کند.
)