احمدزاده، شیده. (۱۳۸۶). «بررسی تطبیقی قهرمان تراژدی و تعزیه». پژوهشنامة علوم انسانی. ش 54. صص 19-36.
ارسطو. (1357). فن شعر. ترجمه عبدالحسین زرینکوب. تهران: امیرکبیر.
برزوئیان، مرضیه. (۱۳۹۴). «بررسی جامعهشناختی آیینهای سوگواری ایران به تعزیه». رسالۀ دکتری منتشر نشده (تربیت مدرس). تهران: دانشگاه تربیت مدرس.
بیضایی، بهرام. (1344). نمایش در ایران. تهران: کاویان.
بیمن، ویلیام. (1389). «ابعاد فرهنگی قراردادهای نمایشی در تعزیة ایرانی». در تعزیه: آیین و نمایش در ایران. ویراستة پیتر جی. چکلووفسکی. تهران: سمت. صص42-53.
جنتی عطایی، ابوالقاسم. (۱۳۳۳). بنیاد نمایش در ایران. تهران: چاپ میهن.
چلکووسکی، پیتر جی. (۱۳۶۷). تعزیه: هنر بومی پیشرو ایران. ترجمۀ داوود حاتمی. تهران: علمی و فرهنگی.
خوتسکو، الکساندر. (۱۳۷۹). تئاتر ایرانی. در کتاب پردههای باز (دربارۀ تعزیه و تئاتر). تألیف جلال ستاری. تهران: میترا. صص. ۱۳۷-۱۴۹.
خوتسکو، الکساندر. (1355). جنگ شهادت (مجموعة 33 مجلس تعزیه ج. اول). به اهتمام زهرا اقبال. زیرنظر محمدجعفر محجوب. تهران: سروش.
رضاییراد، محمد. (1382). روضهخوانی همچون عنصری نمایشی. دفترهای تئاتر (دفتر سوم)، نشر نیلا.
روزنتسوایک، فرانتز. (1377). تراژدی و بیداری نفس در تراژدی: کتاب سروش (مجموعه مقاله 3). تهران: سروش.
ستاری، جلال. (۱۳۸۶). زمینۀ اجتماعی تعزیه و تئاتر در ایران. تهران: نشر مرکز.
شهلا، شمیم. (۱۴۰۲). مفهوم تعزیه از نگاه بهرام بیضایی: مطالعۀ تطبیقی مفهوم تعزیه از نگاه بهرام بیضایی و سفرنامههای غربی. تهران: انتشارات روشنگران.
علیآبادی، همایون. (۱۳۷۲). «وجوه اشتراک و افتراق نمایش آیینی و درام معاصر ایران (تعزیه) با تئاتر غرب». هنر. ش22. صص۱۷۰-۱۷۸.
عناصری، جابر. (۱۳۶۶). درآمدی بر نمایش و نیایش در ایران. تهران: جهاد دانشگاهی.
کالمار، ژان. (۱۳۷۹). «آیینها و اقتدار تشیع: تحکیم تشیع صفوی: مذهب پرطرفدار و مردمی». ترجمۀ یداله آقاعباسی. تئاتر. ش۲۴ و ۲۵. صص ۳۳-۱۱۶.
کرتیس، وستا سرخوش. (۱۳۷۳). اسطوره های ایرانی. ترجمۀ عباس مخبر. تهران: نشر مرکز.
کویاجی، جهانگیر کوورجی. (۱۳۸۳). بنیادهای اسطوره و حماسه در ایران. ترجمۀ جلیل دوستخواه. تهران: آگه.
گوته، یوهان ولفگانگ فون. (۱۳۹۲). دیوان غربیـ شرقی. ترجمۀ محمود حدادی. تهران: کتاب پارسه.
محجوب، محمدجعفر. (۱۳۴۶). «تأثیر تئأتر اروپایی و روشهایی نمایشی آن در تعزیه». ایران نامه، ش۵. صص۵۰۵-۵۲۷.
مختاباد، سید مصطفی. (۱۳۷۴). «درونمایۀ تشبیه در تعزیه». هنر. ش۲۸. صص۴۹۱-۴۹۸.
مختاباد، مصطفی. (1381). «تأویل تبارشناسانة قهرمان در تعزیه». مجله مدرس هنر. ش1. د1. صص 45-54.
مختاباد، مصطفی و شیخ مهدی، علی. (1389). «نقد رویکردهای پژوهشی پیشینة نمایش ایرانی تعزیه». پژوهش زبان و ادبیات فارسی. ش17. صص ۸۷-۱۱۲.
مسکوب، شاهرخ. (۱۳۵۱). سوگ سیاوش: در مرگ و رستاخیز. تهران: خوارزمی.
ملک پور، جمشید. (1366). سیر تحول مضامین در شبیه خوانی و تعزیه. تهران: جهاد دانشگاهی.
ملکپور، جمشید. (1363). ادبیات نمایشی در ایران. تهران: توس.
ممنون، پرویز. (1380). «تعزیه از دیدگاه تئاتر غرب» در تعزیه: آیین و نمایش در ایران. ویراستة پیتر جی. چکلووسکی. ترجمۀ داوود حاتمی. تهران: سمت. صص 192-209.
همایونی، صادق. (1354). تعزیه و تعزیهخوانی. تهران: جشن هنر شیراز.
یارشاطر، احسان. (۱۳۵۵/۱۳۸۹). «تعزیه و آئینهای سوگواری در ایران قبل از اسلام» در تعزیه، نیایش و نمایش در ایران. پیتر جی. چلکووسکی (ویراستار). ترجمۀ داوود حاتمی. تهران: علمی و فرهنگی.
Alemohammed, S. M. Reza (1995). Taziyeh: history, form and contemporary relevance. Unpublished PhD thesis, University of Warwick.
Scot Aghaei, Kamran (2010). The origins of Sunitte-Shiite devide and the emergence of Tazy'eh tradition. In Peter J. chelkowsky (Ed.). Eternal performance: Tazy'eh and other Shite rituals. London: Seagull.